OPEN YOUR MIND

VOORPROEFJE VAN
HET BOEK!

In deze ochtend ben ik gaan mediteren en probeerde al de spinsels uit mijn hoofd te verwijderen die wilden opgeven met deze reis. Gedachtes zoals: 'Zal ik mijn vader bellen en iets verzinnen zodat ik naar huis kan gaan? Zal ik expres iets stelen in de winkel zodat ze me zien en politie bellen en de douane me naar huis zend?' Zo van die vervelende opgevende gedachtes kwamen er bij mij binnen. Daarna had ik het tot een huilbui gezet, heb gehuild met tranen. Ik voelde me zo verdrietig, en eenzaam en alleen, alsof het universum me wilde laten zien dat ik terug naar huis moest gaan of iets moest realiseren dat ik geen routine mag volgen want natuurlijk ik dacht elke dag dat mijn nachten wel goed gingen komen en had ik dus een soort van zekerheid en dat mag natuurlijk niet. Ik moet vertrouwen hebben ook al begin ik naakt te wandelen in de ochtend, ik moet vertrouwen dat ik deze avond kleren aan heb. Misschien wou het universum me dat duidelijk maken, heb vertrouwen! Ik heb nog wat gehuild en daarna kwamen de lachbuien, het is een door elkaar geruis van emoties, lachen en huilen tegelijk. Maar dat lachen was alsof iemand me kietelde in mijn onderbuik. Ik ben niet alleen werd me verteld. Ga door! Zei er een stem.